ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ

Η άφιξη του μωρού σας είναι ένα ιδιαίτερα συναρπαστικό γεγονός - είτε πρόκειται για το πρώτο, είτε για το δεύτερο ή ακόμη περισσότερο και για το τρίτο σας παιδί. Για τους περισσότερους γονείς και κυρίως για τις μητέρες, οι πρώτες εβδομάδες είναι συχνά οι δυσκολότερες ημέρες της ζωής τους.

Πιθανόν να αισθάνεστε έντονα κουρασμένοι, με έντονη σωματική ψυχολογική και συναισθηματική κόπωση. Το πιθανότερο είναι να έχετε εξουθενωθεί από το λιγοστό ύπνο σας. Το να φροντίζεις προσωπικά ένα νεογέννητο είναι μια διαδικασία γεμάτη ευθύνες. Οι πρώτες βδομάδες ζωής του, απαιτούν από τους γονείς έντονη προσαρμοστική ικανότητα και συχνά εξουθενώνονται από τη φροντίδα του νέου τους παιδιού.

Υποστηρίξτε και βοηθείστε ο ένας τον άλλο σ ’αυτές τις πρώτες βδομάδες του μωρού σας.
Σχεδιάστε από νωρίτερα ανθρώπους που θα θέλατε να είναι κοντά σας τούτες τις μέρες. Ίσως η μητέρα σας είναι η καλύτερη επιλογή. Ασχοληθείτε εσείς με το παιδί σας και αφήστε την να σας βοηθήσει με το νοικοκύρεμα του σπιτιού σας.

ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
Κανένα γεγονός στη ζωή μας δεν μπορεί να συγκριθεί με το ανάμικτο συναίσθημα, χαρά και φόβο, να γίνεσαι γονιός για πρώτη φορά. Θα βρεθείτε μερικές φορές αντιμέτωποι με ένα νευρικό, ιδιότροπο, γκρινιάρικο μωρό και δεν θα γνωρίζετε με πιο τρόπο μπορείτε να το ηρεμήσετε. Κανείς δεν σας έχει προετοιμάσει για αυτό το ρόλο. Ηρεμήστε είναι κάτι παροδικό. Σε 2-3 βδομάδες θα νοιώθετε εντελώς διαφορετικά. Θα έχετε γνωριστεί με τις ανάγκες του παιδιού σας και όλα θα πάνε καλά. Ποτέ μην προσπαθείτε για το τέλειο. Είσαστε ο πιο καλός γονιός και θα γίνεται ακόμη καλύτερος σε μερικές εβδομάδες. Μην συγκρίνετε το παιδί σας με κανένα άλλο. Να ξέρετε το κάθε παιδί είναι διαφορετικό.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
Στις μέρες μας ο πατέρας έχει πλέον έντονα ενεργό ρόλο στην ανατροφή του παιδιού του. Υποστηρίζει ψυχολογικά και συναισθηματικά την σύντροφό του και βοηθά ενεργά στο μεγάλωμα του παιδιού του. Ταΐζει το μωρό, το αλλάζει, το κρατά αγκαλιά, το νανουρίζει, το κοιμίζει.

ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ
Η αρχική συγκίνηση και ο ενθουσιασμός πρέπει να μετατραπούν σταδιακά σε υπομονή και αντοχή, για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις ιδιαίτερες ανάγκες ενός νεογέννητου παιδιού. Οι περισσότεροι γονείς πιθανόν να δοκιμάσουν διάφορες τακτικές και θα κάνουν λάθη. Η άφιξη του μωρού απαιτεί σωματική και συναισθηματική προσαρμοστική ικανότητα. Το να ταΐζεις, να κρατάς και να φιλάς ένα μωρό είναι δεσμοί ιδιαίτερα σημαντικοί στην πρώτη περίοδο της ζωής του.

Οι περισσότεροι γονείς νοιώθουν πιο ασφαλείς όταν γνωρίζουν τι περιμένει απ αυτούς το νεογέννητο μωρό τους και μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα και καταστάσεις που τους είναι καινούργιες. Το να αποκτάς παιδί είναι το συναρπαστικότερο δώρο που θα μπορούσε κάποιος να έχει στη ζωή του. Το να είσαι καλός γονιός όμως είναι μια πρόκληση. Ευθύνη σας τώρα είναι να έχετε ένα υγιές και ασφαλές μωρό. Κατά το μεγάλωμα του να έχετε πάντοτε σαν οδηγό τη κοινή σας λογική, να είστε ήρεμοι και να εμπιστεύεστε την ικανότητα σας να μεγαλώσετε ένα παιδί. Η ηρεμία και η αυτοπεποίθηση σας θα του χαρίσει μια υγιή, χαρούμενη και ασφαλή παιδική ηλικία. Μέχρι το τέλος του πρώτου μήνα, οι γονείς παρά τις καινούριες τους ευθύνες και τις γεμάτες στρες περιόδους, τυπικά έχουν αποκτήσει αρκετή αυτοπεποίθηση και είναι ικανοί πλέον να χαρούν το παιδί τους. Άγχος, ελαφρά κατάθλιψη και τυχόν αισθήματα ανεπάρκειας θεωρήστε τα απόλυτα φυσιολογικά.
Προσπαθήστε να αφιερώσετε λίγο χρόνο για το εαυτό σας και συνεχίστε να νοιάζεστε για το σύντροφό σας.
Μην ξεχνάτε τη φροντίδα των μεγαλυτέρων παιδιά σας και δώστε τους χρόνο και χώρο για τη φροντίδα του νέου μέλους της οικογένειας τους.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αποφασίσαμε να καταγράψουμε τις πιθανότερες συμβουλές που θα χρειασθεί ο νέος γονιός. Συμβουλές για ένα νέο ξεκίνημα. Πως θα μεγαλώσετε καλύτερα το μωρό σας. Ελπίζουμε να σας φανούν χρήσιμες συμβουλές. Είναι κατευθυντήριες γραμμές της Αμερικάνικης παιδιατρικής εταιρείας προσαρμοσμένες στην ελληνική πραγματικότητα. Μην ξεχνάτε όμως ότι ο γονεικό σας ένστικτο είναι η καλύτερη συμβουλή. Ελπίζουμε ότι τούτες οι συμβουλές και οδηγίες θα σας βοηθήσουν όσο περισσότερο γίνεται για το σωστότερο μεγάλωμα των παιδιών σας.
Μην ξεχνάτε ότι δεν θέλουμε να αντικαταστήσουμε την έμπειρη συμβουλή του/της παιδιάτρου σας.
Γνωρίζουμε όμως ότι αποτελεσματικότερος γονιός είναι ο καλά πληροφορημένος γονιός.

Γονιός δεν γεννιέσαι , γίνεσαι.


ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗΣ ΜΕΡΙΜΝΑΣ
ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ του ΚΠΜ

H ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ

H ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
2. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ
3. ΤΑΙΣΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗ
4. ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ
5. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ;
6. Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ, ΟΜΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ
7. ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
8. ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ Η ΒΟΛΤΑ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ
9. ΤΟ ΝΤΥΣΙΜΟ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ
10. ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ
11. ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ;
12. ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
13. ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ
14. ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ
15. ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΙΦΝΙΔΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
16. ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΓΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ
17. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΜΗΝΥΟΥΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ;
18. ΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑ
19. ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ
20. ΑΦΥΔΑΤΩΣΗ
21. ΕΞΑΝΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΝΑ
22. ΔΙΑΡΡΟΙΑ
23. ΠΥΡΕΤΟΣ
24. ΕΜΕΤΟΣ
25. ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ – ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ CHECK –UPS
26. ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΚΛΗΣΕΙΣ
27. ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ

Μίζενς

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ελεύθερη οικονομία, ελεύθερο εμπόριο,
ελεύθερη αγορά και να μην έχουμε ελεύθερη μίζα.

Νέος παιδίατρος

Οι οδηγίες που θέλω να καταγράψω, ήταν σκέψεις χρόνων, απλά περίμενα να έλθει η κατάλληλη ώρα για να ειπωθούν.

Μάριος Ανδρέου

Κεφάλαια

Ø Επιλογή ιατρείου

Ø Διαμόρφωση ιατρείου

Ø Επιλέγοντας παιδίατρο

Ø Πώς να κερδίσεις τον γονιό

Ø Πώς να κερδίσεις το παιδί

Ø Η 1η επίσκεψη του παιδιάτρου στο νεογέννητο

Ø Η 1η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο (περίπου 30-40 ημερών)

Ø Η 2η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 2 μηνών

Ø Τα εμβόλια του παιδιού.

Ø Η 3η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 3 μηνών

Ø Η 4η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 4 μηνών

Ø Η 5η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 5 μηνών

Ø Η 6η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 6 μηνών

Ø Η 7η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 7 μηνών

Ø Η 8η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 8 μηνών

Ø Η 9η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 9 μηνών

Ø Η 10η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 10 μηνών

Ø Η 11η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 11 μηνών

Ø Η 12η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 12 μηνών

Ø Η 13η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 18 μηνών

Ø Η 14η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 24 μηνών

Ø Η 15η επίσκεψη του βρέφους στο ιατρείο, 3 χρονών

Ø Η ετήσια εξέταση (ετεξ) του παιδιού μέχρι 14 χρόνων

Ø Εξετάζοντας τον/την έφηβο

Ø Πρώιμη ήβη

Ø Αντιμετωπίζοντας τον 1ο πυρετό του βρέφους /παιδιού

Ø Αντιμετωπίζοντας την μονογονεική οικογένεια

Ø Αντιμετωπίζοντας την πιθανότητα χωρισμού των γονέων.

Επιλογή ιατρείου

Συνήθως (σχεδόν αποκλειστικά) ο νέος παιδίατρος φεύγει από το νοσοκομειακό κλοιό, έχοντας διδαχθεί «νοσοκομειακή παιδιατρική» και σχεδόν καθόλου «παιδιατρική κοινότητας».

Λέγοντας παιδιατρική κοινότητας εννοώ την πρωτοβάθμια φροντίδα – περίθαλψη – των παιδιών μιας κοινότητας, δηλ του 20% περίπου του πληθυσμού των ανθρώπων μιας συγκεκριμένης κοινότητας που θέλει να φροντίσει ο νέος παιδίατρος.

Μέχρι το τέλος της ειδικότητάς του στο νοσοκομείο, ο εκπαιδευόμενος παιδίατρος συνήθως αντιμετώπιζε προβλήματα περιστατικών που είχαν απευθυνθεί εκεί, δηλαδή προβλήματα που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπισθούν από τους γιατρούς της κοινότητας και κατ ανάγκη παραπέμφθισαν σε ανώτερο επίπεδο φροντίδας, δευτεροβάθμιο ή και τριτοβάθμιο. Τέτοιου είδους περιστατικά ο νέος παιδίατρος είχε επιληθφεί πολλές φορές στο νοσοκομειακό χώρο και θεωρεί τον εαυτό του ικανότατο για την εκ του νέου αντιμετώπισή τους.

Για απλά θέματα όμως νοιώθει τεράστια ανασφάλεια, γιατί απλώς δεν τα αντιμετώπισε νωρίτερα στον εκπαιδευτικό του δρόμο.

Είναι ικανός να θέση διάγνωση σε δύσκολα περιστατικά και να δώσει οδηγίες σε περίπλοκες καταστάσεις, αλλά πιστέψτε με αδυνατεί να αντιμετωπίσει απλούστατα θέματα, πως πρέπει να είναι ντυμένο ένα νεογέννητο, πως κόβουμε τη πιπίλα σε ένα 3χρονο παιδί ή πως αντιμετωπίζουμε τους εφιάλτες ενός 7χρονου.

Κανένας εκπαιδευτής δεν «μίλησε» πως βλέπουμε ένα νεογέννητο στο σπίτι του.

Κανένας εκπαιδευτής δεν μίλησε που πρέπει να ανοίξεις ιατρείο, πώς να το λειτουργήσεις. Συνήθως χρειάζεται ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να τα μάθεις, αφού βέβαια έχεις «πληρώσει» με ακριβό τίμημα τα πρώτα σου λάθη.

Γι αυτό το «κενό» θα προσπαθήσω να μιλήσω και να καταγράψω.

Μετά τις μεταπτυχιακές εξετάσεις ο νέος παιδίατρος βρίσκεται σε μεγάλο άγχος, τι δρόμο θέλει ή πρέπει να ακολουθήσει. Η πιθανότητα να απορροφηθεί στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα είναι αρκετά μικρή και δεν ξεπερνά το 3-5% των παιδιάτρων αυτών που θα απασχοληθούν σε κάποια θέση. Προ 20ετίας ήταν αρκετά εύκολο να βρεί θέση σε ιατρεία ασφαλιστικών φορέων (κυρίως του ΙΚΑ) ή σε νοσοκομεία κυρίως των μεγάλων πόλεων και αργότερα μικρότερων επαρχιακών πόλεων. Στη πορεία όλες αυτές οι θέσεις καλύφθηκαν και ο συνήθης μονόδρομος είναι να ιδιωτεύσει. Ν ανοίξει το δικό του ιατρείο. Κάτι που πρώτη φορά θα αντιμετωπίσει μόνος του, διότι μέχρι τώρα ανήκε σε ομάδα με αρκετούς συναδέλφους γύρω του. Τώρα είναι μόνος του. Και αυτό στοιχίζει. Χρειάζεται λίγος καιρός ακόμη μέχρι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος του νοσοκομείου και γι αυτό αρκετοί συνάδελφοι διατηρούν κάποια επαφή για λίγο χρόνο με το νοσοκομείο.

Ερωτήματα όπως που να ανοίξω ιατρείο, ίσως είναι από τα δυσκολότερα διαγνωστικά προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Στη καλύτερη των περιπτώσεων ήδη έχει φθάσει στην ηλικία των 33-35 χρόνων και το πιθανότερο να μην έχει αποκατασταθεί στην ιδιωτική του ζωή. Ακτινοσκοπώντας τις υπάρχουσες συνθήκες καταλήγει εκεί που καταλήξαμε όλοι μας. Σε ένα χώρο 50-80 τετραγωνικών όπου θα ξοδέψουμε τα επόμενα 30-40 χρόνια της ζωής μας. Ας φροντίσουμε για το καλύτερο.

Σαν ενοικιαστής (το σύνηθες) απαιτεί προσοχή στο κλείσιμο της συμφωνίας για το χώρο που θέλουμε. Αυξήσεις του επιπέδου 5-10% ετησίως ίσως καταλήξουν δυσβάσταχτες με την πάροδο των χρόνων. Καλύτερα να προτιμήσει αυξήσεις ενοικίου με βάση τον πληθωρισμό.

Η τοποθεσία του χώρου επίσης παίζει μεγάλη έως τεράστια σημασία για την «εμπορική» επιτυχία του παιδιάτρου. Συγνώμη για την λέξη «εμπορική» αλλά από τώρα και εφεξής θα υπάρχει και τέτοια σχέση στο λειτούργημα που έως τώρα έκανε. Έχει να εισπράξει την αμοιβή για τις παροχές που διέθεσε, αλλά θα έχει και οικονομικές υποχρεώσεις, όπως το ενοίκιο και τα λοιπά λειτουργικά έξοδα, αλλά κυρίως προς τον κύριο συνέταιρό του, την εφορία. Στην αρχή η πλέον συμφέρουσα κατάσταση είναι η ατομική επιχείρηση, αλλά στην πορεία αρκετοί συνάδελφοι προτιμούν την ΕΠΕ. Η ατομική επιχείρηση φορολογείται έως 45%, ενώ στην ΕΠΕ 25%. Διαφορά υπάρχει στην οικονομική επιβάρυνση εκ μέρους του λογιστή (θα επανέλθουμε κάποια άλλη στιγμή).
Να τονίσω άλλη μία φορά ότι η τοποθεσία του ιατρείου θα έχει μεγάλη σημασία στην πελατειακή ανάπτυξη του ιατρείου. Δώστε λοιπόν βαρύνουσα σημασία στο θέμα «location».
Σήμερα απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις για την λειτουργία του ιατρείου, που θα τις βρείτε αναλυτικά από τη νομαρχία.

Διαμόρφωση ιατρείου

Οι περισσότεροι από μας πιστεύουμε ότι ένας προθάλαμος που θα λειτουργεί και σαν χώρος αναμονής των παιδιών μαζί με τους συνοδούς τους, το κυρίως γραφείο – εξεταστήριο και η τουαλέτα αρκούν για να συνθέσουν το λειτουργικό χώρο του ιατρείου μας. Η άποψη μου είναι διαφορετική. Προτιμείστε να υπάρχουν οι εξής χώροι .
1ον μεγάλη αίθουσα αναμονής όπου θα μπορέσει να συνυπάρξει στο προσεχές μέλλον και γραμματειακή υποστήριξη.
2ον τουλάχιστον δύο εξεταστήρια, όχι απαραίτητα και οι δύο, μεγάλοι χώροι, το πιθανότερο μόνον ο ένας, που θα λειτουργήσει και σαν κύριο χώρο ενημέρωσης των γονιών. Το δεύτερο εξεταστήριο θα έχει πολλαπλούς ρόλους,

α. ενώ ο γιατρός έχει τελειώσει με το πρώτο παιδί, (αυτό συνήθως καθυστερεί με το ντύσιμό του) μπορεί να μεταβεί στο δεύτερο εξεταστήριο, όπου θα τον περιμένει το επόμενο παιδί γδυτό, κερδίζοντας μ αυτό τον τρόπο πολύτιμο χρόνο.
β. σε περίπτωση που υποπτευθεί η γραμματεία μεταδοτικό νόσημα μπορεί να φιλοξενηθεί στο δεύτερο εξεταστήριο χωρίς να θέσει σε κίνδυνο μετάδοσης κάποιου νοσήματος και στα υπόλοιπα παιδιά που περιμένουν στην αίθουσα αναμονής.
γ. νεογέννητο ή βρέφος θα μπορέσει να περιμένει με ασφάλεια την ώρα εξέτασης του, χωρίς να κινδυνεύει από τα μεγαλύτερα παιδιά να ¨κολλήσει¨ κάτι (χώρος απομόνωσης).
δ. τέλος μπορεί να φιλοξενήσει μια μητέρα που θα θελήσει να θηλάσει το παιδί της δηλαδή να λειτουργήσει σαν δωμάτιο θηλασμού
3ον μικρό παιδότοπο
4ον ευρύχωρη και λειτουργική τουαλέτα όπου θα συνυπάρχει χώρος αλλαγής βρεφών.
5ον κουζίνα για τις λειτουργικές ανάγκες των ανθρώπων του ιατρείου.
6ον αρκετοί μικροί αποθηκευτικοί χώροι (ντουλάπες) για έντυπα, ποδιές , ντοσιέ και οικονομικά – λογιστικά βιβλία.

Από αισθητικής πλευράς οι χώροι πρέπει να είναι έτσι κατάλληλα διαμορφωμένοι ώστε να εξυπηρετούν οπτικά το αίσθημα ενός μικρού παιδιού αλλά και των γονιών.
Μουσική ή τηλεόραση είναι απαραίτητα στην αίθουσα αναμονής.

Φροντίστε εξ αρχής για τηλεφωνικό κέντρο, ενδοεπικοινωνίες και πιθανόν μόνιτορ επόπτευσης των εσωτερικών χώρων και των εισόδων. Μπουτόν για να ανοίγουν οι είσοδοι καλό θα είναι να υπάρχουν σε αρκετά σημεία όπως γραμματεία, γραφεία και δίπλα από τα εξεταστήρια.

Ένα από τα βασικότερα λειτουργικά σημεία του ιατρείου θεωρώ την ύπαρξη δικτύου υπολογιστών μεταξύ γραμματείας και γραφείων – εξεταστηρίων.
Η καταγραφή του παιδιού πρέπει να ξεκινά από τη γραμματεία να συνεχίζεται από τον παιδίατρο για να τελειώνει ξανά στη γραμματεία κατά την έξοδο του από το εξεταστήριο.

Γενικά φροντίστε ο χώρος να αποπνέει μια αίσθηση νεωτερισμού αλλά προσοχή όχι υπερβολής. Εξαρτάται βέβαια και σε ποια περιοχή ανοίγεις το ιατρείο. Πρέπει το ιατρείο να αποπνέει λίγο περισσότερη πολυτέλεια απ ότι η μέση κατοικία της περιοχής. Ένα πολυτελέστατο ιατρείο σε «φτωχή» συνοικία ίσως δεν θα ήταν και το καλύτερο.

Θυμηθείτε ότι σε 4-5 χρόνια μια πιθανή ανακαίνιση ίσως θα είναι απαραίτητη.

Πώς να επιλέξω παιδίατρο.

Πολλοί γονείς όταν επιτέλους γεννήσουν το πρώτο τους παιδί, αρχίζουν να σκέπτονται για την επιλογή του κατάλληλου παιδίατρου. Είναι μια δύσκολη γι αυτούς απόφαση, την οποία πρέπει να την πάρουν μέσα σε 2-3 ημέρες. Ο χρόνος βλέπετε πιέζει και το παιδί θα πάει σπίτι. Από το μαιευτήριο ήδη τους έχουν πει ότι στην επόμενη βδομάδα να τους επισκεφθεί ο παιδίατρος για να δει εάν συνεχίζει να έχει ίκτερο και να τους δώσει τις πρώτες οδηγίες.

Συνήθως οι συνάδελφοι του μαιευτηρίου κάνουν ότι μπορούν για να «αντλήσουν» πελατεία από το μαιευτήριο. Και το καταφέρνουν αρκετά καλά. Έχουν μοιράσει τις περιοχές και εάν υπάρχει αβροφροσύνη συνήθως τα πάνε καλά. Αλλά αυτή είναι μία επιλογή.

Η δεύτερη συνήθης επιλογή είναι να έχουν καλές συστάσεις από τον φιλικό ή οικογενειακό τους περιβάλλον και πολλές φορές και από τον εργασιακό τους χώρο. Φίλοι συγγενείς και γνωστοί θα προτείνουν το δικό τους παιδίατρο. Είναι η ισχυρότερη διαφήμιση – προβολή του παιδίάτρου.

Τρίτη επιλογή είναι η τυχαία επιλογή, αυτό που λένε οι γονείς από τη «πινακίδα». Αυτή την επιλογή την κάνουν γονείς με μεγαλύτερα παιδιά που έχουν αλλάξει τελευταία τόπο κατοικίας και δεν έχουν πολλούς γνωστούς στη νέα τους περιοχή.

Εάν βέβαια παρακολουθείται και το προηγούμενο παιδί τους δεν πιστεύω ότι συντρέχει λόγος να αλλάξουν παιδίατρο (αν και αυτό μπορεί να συμβεί)

Τι επαγγελματικά προσόντα πρέπει να διαθέτει ο ιδιώτης παιδίατρος;

1ον πολύ καλή επιστημονική κατάρτιση. Εάν έχει εισαχθεί σε ελληνικό πανεπιστήμιο με τις εισακτήριες εξετάσεις ή έχει από έλθει από την αλλοδαπή. Πολλοί γονείς έχουν εμπιστοσύνη σε κάποια εκπαιδευτικά ιδρύματα ενώ δεν έχουν σε άλλα. Σε ποιο νοσοκομείο εκπαιδεύτηκε ο παιδίατρος είναι μια συνήθης ερώτηση των γονιών.

2ον η απόσταση που θα διανύσουν μέχρι το ιατρείο του παιδιάτρου είναι καλός λόγος επιλογής του

Συνεχίζεται..

Μαλλιά κουβάρια γίναμε.

Μαλλιά κουβάρια γίναμε.

Πιό πάτο δε γίνεται.

Φωτιά και τσεκούρι.

Μια καλή κάθαρση ζητώ.

Συγνώμη λάθος

Μπήκε να χειρουργηθεί για τον θυρεοειδή της, και της αφαίρεσαν κατά λάθος την χοληδόχο κύστη !!
Προσοχή όταν λέτε ότι θα χειρουργηθείτε στο κεφάλι να εννοείτε πιο !!!

Πραγματική περίπτωση προ 4μήνου σε νοσοκομείο Αθήνας.

Μάριος Ανδρέου

Γράφει ο/η Νίξον Αλέξανδρος

26.11.07 από το site:http://www.medtime.gr/content/view/138/2/lang,greek/

Λάθη κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης αποτελούν ίσως τη σοβαρότερη μορφή ιατρικού λάθους μιας και μπορούν να οδηγήσουν σε άμεση βλάβη του ασθενούς με ποικίλες συνέπειες, από την αναπηρία μέχρι και το θάνατο. Τέτοια σφάλματα μπορούν να προκύψουν από την αμέλεια του ιατρικού προσωπικού τη στιγμή της επέμβασης, από τη μη επαρκή εκπαίδευση του χειρουργού, από τη χρήση μη ενδεδειγμένης τεχνικής για την αντιμετώπιση της πάθησης κ.ά. Μια πρόσφατη εργασία που δημοσιεύεται στο Annals of Surgery εξετάζει τη συχνότητα αλλά και τους λόγους που μπορούν να οδηγήσουν σε μια ιδιαίτερη και σχετικά σπάνια κατηγορία χειρουργικών λαθών τα οποία ορίζονται από τους συγγραφείς ως "wrong-site" (λάθος τόπος) surgery.1 Ο όρος wrong-site surgery χρησιμοποιείται ευρέως στη βιβλιογραφία αλλά δε χρησιμοποιείται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Οι συγγραφείς ορίζουν ως wrong-site λάθη τα ακόλουθα: i) οι επεμβάσεις που πραγματοποιούνται σε λάθος ασθενή ii) λανθασμένες επεμβάσεις (δηλαδή πραγματοποίηση άλλης επέμβασης από αυτή που ήταν προγραμματισμένη για το συγκεκριμένο ασθενή εξαιτίας αβλεψίας) iii) επέμβαση σε λάθος πλευρά, όταν η δομή στην οποία γίνεται επέμβαση είναι συμμετρική (π.χ. αφαίρεση του αντίπλευρου νεφρού) iv) επεμβάσιες σε λάθος ανατομικό σημείο (π.χ. όπως άλλο όργανο, άλλο σπονδυλικό επίπεδο ή άλλο δάχτυλο) Όπως παρατηρούμε από τον ορισμό, σχεδόν όλα αυτά τα σφάλματα δε σχετίζονται ούτε με την "ικανότητα" του χειρουργού, ούτε με το επίπεδο της εκπαίδευσής του και πολλά από αυτά μπορούν να προκύψουν από παραλείψεις και αμέλειες τρίτων προσώπων (π.χ. του νοσηλευτικού προσωπικού που είναι υπεύθυνο για τη μεταφορά των ασθενών από τους θαλάμους στο χειρουργείο). Όλα αποτελούν σοβαρότατες αμέλειες τα οποία σε περίπτωση που προκαλέσουν βλάβη στον ασθενή οδηγούν σε βαρύτατες νομικές ευθύνες αλλά επίσης κλονίζουν ριζικά την εμπιστοσύνη του ασθενούς στο θεράποντα ιατρό του. Οι συγγραφείς της μελέτης άντλησαν τα δεδομένα τους από το Pennsylvania Patient Safety Authority, μια βάση δεδομένων η οποία συγκεντρώνει αναφορές για απροσδόκητες βλάβες ασθενών ή περιπτώσεις που μπορούσαν να οδηγήσουν σε βλάβη αλλά αποφεύχθησαν την τελευταία στιγμή (near misses). Τα στοιχεία αυτά αφορούν όλα τα νοσοκομεία της πολιτείας της Πενσυλβανίας και η αναφορά των περιστατικών είναι υποχρεωτική βάση νόμου. Οι συγγραφείς μελέτησαν περιστατικά τα οποία έλαβαν χώρα σε χρονικό διάστημα 30 μηνών. Από τις 433.528 αναφορές αναγνωρίστηκαν 427 περιπτώσεις wrong-site σφαλμάτων. Από τις 427 αναφορές στις 253 δεν υπήρξε επαφή με τον ασθενή ενώ σε 174 υπήρξε επαφή. Συνολικά 239 σφάλματα (56%) αποφεύχθησαν την τελευταία στιγμή. Το πιο συχνό είδος λάθους (συχνότητα 70%) ήταν η επέμβαση σε λάθος πλευρά (π.χ. δεξιά αντί αριστερά) και το δεύτερο πιο συχνό ήταν επέμβαση σε λάθος μέρος του σώματος (π.χ. επέμβαση σε λάθος σπονδυλικό επίπεδο, σε λάθος δάκτυλο κ.ο.κ.). Να σημειώσουμε ότι στα σφάλματα αυτά προσμετρώνται και τα "near misses" δηλαδή οι περιπτώσεις όπου αναγνωρίστηκε το σφάλμα πριν επέλθη βλάβη στον ασθενή. Περιέργως ένας ασθενής υποβλήθηκε σε τελείως λανθασμένη επέμβαση διότι θεωρήθηκε ότι ήταν άλλος ασθενής! Συνολικά τα λάθη στην αντίθετη πλευρά ήταν πιο εύκολα στη αναγνώριση πριν επέλθη βλάβη σε σχέση με τα υπόλοιπα λάθη. Από τα πιο δύσκολα λάθη στη αναγνώριση πριν τη διεκπεραίωση της επέμβασης ήταν οι επεμβάσεις σε λάθος σημείο του σώματος και ιδίως στις επεμβάσεις της σπονδυλικής στήλης. Ιδίως οι τελευταίες επέμβασεις ήταν πιο πιθανό να φτάσουν σε ολοκλήρωση χωρίς να γίνει αντιληπτό το σφάλμα. Στα σφάλματα όπου υπήρξε επαφή με τον ασθενή, κύριος υπεύθυνος ήταν ο χειρουργός (53% περιστατικών όπου υπήρξε επαφή). Ο αναισθησιολόγος ήταν υπεύθυνος στο 17% των περιπτώσεων με επαφή. Ο πιο συχνός παράγοντας που οδήγησε σε λάθος ήταν ο λανθασμένος προγραμματισμός του χειρουργείου (111 από τις 427 αναφορές) αλλά αυτές οι περιπτώσεις σπάνια κατέληξαν σε επαφή με τον ασθενή (4%). Σύμφωνα με την ανάλυση των συγγραφέων, ο πιο σημαντικός παράγοντας για την πρόληψη των λαθών ήταν η επιβεβαίωση των στοιχείων του ασθενούς αλλά και της επέμβασης από το χειρουργό προεγχειρητικά (preoperative verification). Πρέπει να τονίσουμε ότι η αναγνώριση των λαθών ήταν πολύ πιο απίθανη μετά την είδοδο των ασθενών στο χειρουργείο. Παλαιότερες μελέτες αναφέρουν ότι η συχνότητα wrong-site λάθους ανέρχεται στις ΗΠΑ σε 1/17.000 επεμβάσεις, το τρίτο πιο συχνό θανατηφόρο ιατρικό λάθος ενώ η πιθανότητα wrong-site σφάλματος καθόλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας ενός χειρουργού (ο οποίος χειρουργεί σε όργανα και μέλη τα οποία είναι συμμετρικά) είναι περίπου 1/4.2, 3 Διάφορες προσπάθειες έχουν γίνει για τον περιορισμό αυτών των λαθών τα οποία εκτός από τις επιπτώσεις στον ασθενή, εκθετούν σε μεγάλο βαθμό το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Στις ΗΠΑ, κατευθηντήριες οδηγίες υπό την ονομασία Universal Protocol, επιβάλλουν την προεγχειρητική επιβεβαίωση με τον ασθενή, τη σήμανση του σημείου της επέμβασης (π.χ. με μελάνι) και το λεγόμενο time-out ακριβώς πριν την έναρξη της επέμβασης.4 Στο time-out, το προσωπικό στο χειρουργείο ανασκοπεί όλα τα στοιχεία που αφορούν την επέμβαση ακριβώς πριν την έναρξη της μέσα στο χώρο του χειρουργείου. Αντίστοιχες κατευθηντήριες οδηγίες προτείνει και το Royal College of Surgeons στο Ηνωμένο Βασίλειο.5 Φυσικά η αποτελεσματικότητα αυτών των παρεμβάσεων παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστη και αυτή η μελέτη επιχειρεί να δώσει κάποιες απαντήσεις. Για παράδειγμα οι συγγραφείς τονίζουν ότι παραλείψεις κατά τη διάρκεια του time-out αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους λόγους που οδηγούν σε τέτοια σφάλματα και συνήθως ευθύνεται ο χειρουργός για το γεγονός αυτό. Παρόλα αυτά, μετά την ανάλυση των δεδομένων προκύπτει ότι και οι υπάρχουσες κατευθυντήριες οδηγίες δεν μπορούν να αποκλείσουν την πιθανότητα wrong-site σφάλματος. Για παράδειγμα σε μια περίπτωση προέκυψε λάθος εξαιτίας σφάλματος στα αποτελέσματα της βιοψίας. Η διάγωνση αφορούσε άλλο ασθενή και επομένως ο ασθενής υποβλήθηκε σε μια αχρείαστη επέμβαση. Επίσης η σήμανση του σημείου της επέμβασης προεγχειρητικά ακόμη και με τη συνεργασία του ασθενούς δεν αποκλείει απαραίτητα το λάθος. Μετά την ανάλυση των δεδομένων, οι συγγραφείς θεωρούν ότι η πιο σημαντική δικλείδα ασφαλείας πέρα από τα ήδη υπάρχοντα μέτρα είναι η άρτια και η ολοκληρωμένη συλλογή πληροφοριών στην πρώτη επίσκεψη του ασθενούς στο χειρουργό. Ο χειρουργός οφείλει να έχει ένα ολοκληρωμένο ιστορικό, έγκυρες παρακλινικές εξετάσεις και μια ξεκάθαρη διάγνωση καθώς και καταγραφή της προτεινόμενης επέμβασης. Επίσης οφείλει να λαμβάνει την έγγραφη συγκατάθεση του ασθενούς στην οποία να συμπεριλαμβάνεται ο λόγος για την επέμβαση αλλά και το είδος της επέμβασης. Όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει να είναι διαθέσιμα στην ιατρική ομάδα την ημέρα του χειρουργείου για να μπορεί να διασταυρώσει όλα τα στοιχεία πριν την έναρξη της επέμβασης. Βιβλιογραφία 1. Clarke JR, Johnston J, Finley ED. Getting surgery right. Ann Surg 2007;246(3):395-403, discussion -5. [PubMed] 2. Canale ST. Wrong-site surgery: a preventable complication. Clin Orthop Relat Res 2005(433):26-9. [PubMed] 3. Page L. System marks new method of preventing wrong-site surgery. Mater Manag Health Care 2006;15(2):55-6. [PubMed] 4. Joint Commission. Universal protocol for preventing wrong site, wrong procedure, wrong person surgery. (http://www.jointcommission.org/NR/rdonlyres/E3C600EB-043B-4E86-B04E-CA4A89AD5433/0/universal _protocol.pdf.) 5. Edwards P. Promoting correct site surgery: a national approach. J Perioper Pract 2006;16(2):80-6. [PubMed]

Εκπαίδευση Παιδιάτρων

Σε σχόλιο στο post του Ιωάννη Καβαλιώτη http://loimoxi.blogspot.com/2008/06/blog-post_25.html ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ σχολιάζω


«Ωστόσο, νομίζω ότι όλα αυτά μας αφορούν όλους. Οι γιατροί, καθηγητές και μη, αριστοκράτες της επιστήμης και ταπεινοί θεράποντες (υπηρέτες) της ιατρικής, δεν είναι άτρωτοι. Όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Και τότε διαπιστώνουμε τι συμβαίνει και αναρωτιόμαστε ποια χέρια θα μας αναλάβουν. Και τότε πληρώνουμε το τίμημα. Τότε όμως είναι πολύ αργά για δάκρυα.» απλά συμφωνώ.
Μάριος Ανδρέου.


Συγνώμη για την παρέμβαση.
Θεωρώ ότι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τη σωστή κατεύθυνση που τους αρμόζει. Αρκετοί συνάδελφοι και το σπουδαιότερο, οι νεότεροι, προσπαθούν με τον τρόπο τους να καταθέσουν τις απόψεις τους , που μπορεί να έχουν (ή και να μην έχουν μέσα τους) δόσεις υπερβολής. Το κυριότερο όμως είναι ότι τις καταθέτουν, (μαζί και τον πόνο τους) όχι για να υπερθεματίσουν τα τεκταινόμενα στο παιδιατρικό χώρο, αλλά για να καυτηριάσουν άλλοτε με υπερβολή και άλλοτε με προσωπική κατάθεση εμπειριών τον ΚΑΤΗΦΟΡΟ της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ,είτε μιλώντας για πρωτοβάθμια – δευτεροβάθμια , είτε για τριτοβάθμια – πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ ή κάποιος άλλος (ο οποιοσδήποτε τρίτος) αλλά λέγονται πλέον δημοσίως και ευθαρσώς από χείλη πανεπιστημιακών δασκάλων και πρυτάνεων, ( θα έχετε παρακολουθήσει τις δηλώσεις των πρυτάνεων όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στα ΜΜΕ το τελευταίο τρίμηνο).

Κύριοι θέλω να ευελπιστώ ότι πιάσαμε πάτο, αν όχι αλίμονο μας!

Στο θέμα μας όμως για επαρκή γνώση των συναδέλφων παιδιάτρων θα ήθελα να καταθέσω μερικές απόψεις:
1ον υπερπληθωρισμός παιδιάτρων (γνωστό θέμα, δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης). Οι πολιτικοί μας έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα, βλέπε μίζες και άλλα.
2ον υψηλή εκπαιδευτική ανεπάρκεια (και ανικανότητα) στο γνωστικό επίπεδο της παιδιατρικής εκ μέρους πολλών (όχι όλων) των διδασκόντων και διδασκομένων. Θα ήθελα να σταθώ και να καταθέσω τις προσωπικές εμπειρίες από την πανεπιστημιακή κλινική του Αγία Σοφία, αλλά θα ήταν και κουραστικό και θα υπάρξουν πιθανώς φωνές για να υποστηρίξουν τα αντίθετα. Δεν πειράζει το είπαμε εξ αρχής, τις απόψεις μας καταθέτουμε, όχι νομοσχέδιο προς ψήφιση!
3ον παντελής λαθεμένη κατεύθυνση των εκπαιδευομένων παιδιάτρων που στο 90-95% θα στελεχώσουν τον κορμό της πρωτοβάθμιας υγείας και όχι κάποια κλινική σε κάποιο νοσοκομείο. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Εκπαιδεύονται (?) παιδίατροι λες και όλοι τους θα δουλέψουν στη μονάδα νεογνών ή στη μονάδα μεταμοσχεύσεων.

Ερωτώνται για θέματα που πιθανώς να μην τα συναντήσουν ποτέ τους στη παιδιατρική τους ζωή (τοποθέτηση μου, είναι ότι και αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν), αλλά «σχεδόν» κανείς τους δεν εξετάζει με γνώμονα αυτό που πρέπει να παραγάγουν δηλ παιδίατρους ικανούς για να αντεπεξέλθουν σ’ αυτό για το οποίο ετάχθησαν στην πρωτοβάθμια φροντίδα και πρόληψη της ευαίσθητης παιδικής κοινότητας.
Τι σημαίνει αυτό; Θεμελιώδης διαφορά σκέψης και αντιμετώπισης της παιδιατρικής.
Ο μαχόμενος παιδίατρος (στην πρώτη γραμμή όπου και ανήκει) οφείλει να σκεφτεί διαφοροδιαγνωστικά, τι βλέπει μπροστά του και να αναπτύξει τέτοια κριτική σκέψη, χωρίς εργαστηριακές εξετάσεις και βοήθεια από κανένα συνάδελφο, για να μπορέσει να αξιολογήσει εάν αυτό το παιδί έχει άμεση ανάγκη. Αυτό όμως είναι το διαγνωστικό και θεραπευτικό πιθανώς κομμάτι της παιδιατρικής ενασχόλησης του.
Το δεύτερο σκέλος είναι τούτο.Η παιδιατρική τα τελευταία χρόνια έχει «αλλάξει». Οι γονείς προσέρχονται στο παιδίατρο τους όχι μόνο για τα μείζονα προβλήματα, αλλά κυρίως για τα ελάσσονα.
Τόσο ελάσσονα που ο πρωτοεμφανιζόμενος (στη πρωτοβάθμια φροντίδα – πρόληψη και υγεία) παιδίατρος αδυνατεί τις περισσότερες των περιπτώσεων να απαντήσει. Και ο γονιός αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκεια του (και θα ήταν ευτυχές γεγονός, όχι και τα λάθη του) να αναζητά εκ νέου παιδιατρικές συμβουλές αλλού.
Την τοποθέτησή μου αυτή την υποστηρίζω λόγω της θέσης μου, όταν αναζητώ συναδέλφους για συνεργασία. Πραγματικά και να με συγχωρέσει ο συνάδελφος Τρατσέλας Σάκης, 9 στους 10 δεν επαρκούν γνωσιολογικά (αλλά και επιστημονικά) σε θέματα πρωτοβάθμιας υγείας. Και εννοώ από το πώς να σταθούν, πώς να μιλήσουν, πώς να ευχαριστήσουν και ικανοποιήσουν το τελικό χρήστη υγείας δηλ παιδί και γονιό.
Στο παιδίατρο, το 50% των περιπτώσεων θα προσέλθουν για κάποιο σωματικό πρόβλημα, αλλά το υπόλοιπο 50% θα προσέλθει για ελάσσονα θέματα, όπως για απλά θέματα πληροφόρησης ή αγχωτικής συμπεριφοράς των γονέων ή για κάποια μόλις υποφαινόμενη αναπτυξιακή διαταραχή του παιδιού τους.
« Άφωνος ο Παιδίατρος».
Και σαφώς αντιλαμβάνεστε γιατί. Διότι κανένας πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν ασχολήθηκε μ αυτά τα ταπεινά και εννοούμενα θέματα. Αλλά σαφώς πρέπει να γνωρίζει το «χ» θεραπευτικό σχήμα της «ψ» κακοήθειας. Το τελευταίο καλά θα κάνει να το γνωρίζει επαρκώς ο νοσοκομειακός παιδίατρος.
Εάν κάνει ιατρείο κοινότητας, νοσοκομειακός γιατρός σε ήδη υπάρχον ιατρείο σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα έχει «ασθενείς» . Να με συγχωρέσουν οι νοσοκομειακοί παιδίατροι, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Εάν θέλετε και τολμάτε δοκιμάστε το στο ιατρείο σας, σε μια περίοδο που εσείς θα κρίνετε, λόγω προσωπικής ανάγκης και αδυναμίας να λειτουργήσετε το ιατρείο σας. Σας προκαλώ!!
Και αυτό δεν το αναφέρω γιατί δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε θέματα παιδιατρικής γνώσης, αλλά σε άλλα χιλιάδες μικρά και ελάσσονα θέματα που στο νοσοκομειακό χώρο δεν αξίζουν καμιάς ενασχόλησης, αλλά στο ιατρείο της κοινότητας είναι τεράστιας αξίας και σημασίας. Ο νοών νοείτο.
4ον Θα συμφωνήσω με το συνάδελφο ΝΚ σχεδόν στο ακέραιο των απόψεων του.
α. πανεθνική και ταυτόχρονη αξιολόγηση εκπαιδευομένων, αλλά και εκπαιδευτών.
β. εκπαιδευτικές κλινικές που παρέχουν ειδικότητα για 1 ή 2 χρόνια ή και περισσότερα, που δείχνουν όμως από τις ετήσιες εξετάσεις των εκπαιδευομένων τους χαμηλή βαθμολογία, να ζητείται από το υπουργείο αναίρεση της άδειας για εκπαίδευση και (όχι μόνο).
γ. διάθεση ενός μόνο εκπαιδευτικού συγγράμματος (πιθανώς ξένου και μεταφρασμένου στα ελληνικά) για όλη την ελληνική επικράτεια.
δ. ανακατανομή της παρεχόμενης γνώσης και εκπαίδευση παιδιάτρων όχι για νοσοκομειακή «καριέρα» , αλλά κυρίως για πρωτοβάθμια παροχή φροντίδας.
ε. εκπαίδευση και ενημέρωση για την υπάρχουσα κατάσταση παροχής υγείας στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. (θα επανέλθω επεξηγηματικά κάποια άλλη φορά).
στ. συνεχή και δια βίου εκπαίδευση αλλά και αξιολόγηση (ανά 5ετία) των παλαιοτέρων παιδιάτρων. (Ο Αμερικάνος συνάδελφος χάνει την άδεια λειτουργίας του ιατρείου του, εάν δεν πιστοποιήσει με εξετάσεις επαρκώς τις γνώσεις του) . Στην Ελλάδα εάν ο καλός Θεούλης δεν προνοήσει, ξέρετε πόσοι συνάδελφοι με Αλτζχάιμερ εξασκούν την Παιδιατρική; (και στον ιδιωτικό και στο νοσοκομειακό χώρο).
5ον αναλογική εκπροσώπηση στα συνδικαλιστικά μας και επιστημονικά μας όργανα και εταιρείες σύμφωνα με τον αναλογούντα αριθμό ιδιωτών – νοσοκομειακών παιδιάτρων.
6ον υγειονομικός χάρτης
7ον αποδέσμευση απόκτησης πτυχίου και εξάσκηση επαγγέλματος.

Θα συμφωνήσω βέβαια στο ακέραιο με τον Ιωάννη Καβαλιώτη όταν έγραφε σε κάποιο παλαιό post ότι ίσως χρειασθεί να ισοπεδωθούν όλα και ξανά από την αρχή να ξανακτιστούν.

Ευχαριστώ για το βήμα που μου παραχωρήσατε.

Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος