Εκπαίδευση Παιδιάτρων

Σε σχόλιο στο post του Ιωάννη Καβαλιώτη http://loimoxi.blogspot.com/2008/06/blog-post_25.html ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ σχολιάζω


«Ωστόσο, νομίζω ότι όλα αυτά μας αφορούν όλους. Οι γιατροί, καθηγητές και μη, αριστοκράτες της επιστήμης και ταπεινοί θεράποντες (υπηρέτες) της ιατρικής, δεν είναι άτρωτοι. Όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Και τότε διαπιστώνουμε τι συμβαίνει και αναρωτιόμαστε ποια χέρια θα μας αναλάβουν. Και τότε πληρώνουμε το τίμημα. Τότε όμως είναι πολύ αργά για δάκρυα.» απλά συμφωνώ.
Μάριος Ανδρέου.


Συγνώμη για την παρέμβαση.
Θεωρώ ότι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τη σωστή κατεύθυνση που τους αρμόζει. Αρκετοί συνάδελφοι και το σπουδαιότερο, οι νεότεροι, προσπαθούν με τον τρόπο τους να καταθέσουν τις απόψεις τους , που μπορεί να έχουν (ή και να μην έχουν μέσα τους) δόσεις υπερβολής. Το κυριότερο όμως είναι ότι τις καταθέτουν, (μαζί και τον πόνο τους) όχι για να υπερθεματίσουν τα τεκταινόμενα στο παιδιατρικό χώρο, αλλά για να καυτηριάσουν άλλοτε με υπερβολή και άλλοτε με προσωπική κατάθεση εμπειριών τον ΚΑΤΗΦΟΡΟ της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ,είτε μιλώντας για πρωτοβάθμια – δευτεροβάθμια , είτε για τριτοβάθμια – πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ ή κάποιος άλλος (ο οποιοσδήποτε τρίτος) αλλά λέγονται πλέον δημοσίως και ευθαρσώς από χείλη πανεπιστημιακών δασκάλων και πρυτάνεων, ( θα έχετε παρακολουθήσει τις δηλώσεις των πρυτάνεων όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στα ΜΜΕ το τελευταίο τρίμηνο).

Κύριοι θέλω να ευελπιστώ ότι πιάσαμε πάτο, αν όχι αλίμονο μας!

Στο θέμα μας όμως για επαρκή γνώση των συναδέλφων παιδιάτρων θα ήθελα να καταθέσω μερικές απόψεις:
1ον υπερπληθωρισμός παιδιάτρων (γνωστό θέμα, δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης). Οι πολιτικοί μας έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα, βλέπε μίζες και άλλα.
2ον υψηλή εκπαιδευτική ανεπάρκεια (και ανικανότητα) στο γνωστικό επίπεδο της παιδιατρικής εκ μέρους πολλών (όχι όλων) των διδασκόντων και διδασκομένων. Θα ήθελα να σταθώ και να καταθέσω τις προσωπικές εμπειρίες από την πανεπιστημιακή κλινική του Αγία Σοφία, αλλά θα ήταν και κουραστικό και θα υπάρξουν πιθανώς φωνές για να υποστηρίξουν τα αντίθετα. Δεν πειράζει το είπαμε εξ αρχής, τις απόψεις μας καταθέτουμε, όχι νομοσχέδιο προς ψήφιση!
3ον παντελής λαθεμένη κατεύθυνση των εκπαιδευομένων παιδιάτρων που στο 90-95% θα στελεχώσουν τον κορμό της πρωτοβάθμιας υγείας και όχι κάποια κλινική σε κάποιο νοσοκομείο. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Εκπαιδεύονται (?) παιδίατροι λες και όλοι τους θα δουλέψουν στη μονάδα νεογνών ή στη μονάδα μεταμοσχεύσεων.

Ερωτώνται για θέματα που πιθανώς να μην τα συναντήσουν ποτέ τους στη παιδιατρική τους ζωή (τοποθέτηση μου, είναι ότι και αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν), αλλά «σχεδόν» κανείς τους δεν εξετάζει με γνώμονα αυτό που πρέπει να παραγάγουν δηλ παιδίατρους ικανούς για να αντεπεξέλθουν σ’ αυτό για το οποίο ετάχθησαν στην πρωτοβάθμια φροντίδα και πρόληψη της ευαίσθητης παιδικής κοινότητας.
Τι σημαίνει αυτό; Θεμελιώδης διαφορά σκέψης και αντιμετώπισης της παιδιατρικής.
Ο μαχόμενος παιδίατρος (στην πρώτη γραμμή όπου και ανήκει) οφείλει να σκεφτεί διαφοροδιαγνωστικά, τι βλέπει μπροστά του και να αναπτύξει τέτοια κριτική σκέψη, χωρίς εργαστηριακές εξετάσεις και βοήθεια από κανένα συνάδελφο, για να μπορέσει να αξιολογήσει εάν αυτό το παιδί έχει άμεση ανάγκη. Αυτό όμως είναι το διαγνωστικό και θεραπευτικό πιθανώς κομμάτι της παιδιατρικής ενασχόλησης του.
Το δεύτερο σκέλος είναι τούτο.Η παιδιατρική τα τελευταία χρόνια έχει «αλλάξει». Οι γονείς προσέρχονται στο παιδίατρο τους όχι μόνο για τα μείζονα προβλήματα, αλλά κυρίως για τα ελάσσονα.
Τόσο ελάσσονα που ο πρωτοεμφανιζόμενος (στη πρωτοβάθμια φροντίδα – πρόληψη και υγεία) παιδίατρος αδυνατεί τις περισσότερες των περιπτώσεων να απαντήσει. Και ο γονιός αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκεια του (και θα ήταν ευτυχές γεγονός, όχι και τα λάθη του) να αναζητά εκ νέου παιδιατρικές συμβουλές αλλού.
Την τοποθέτησή μου αυτή την υποστηρίζω λόγω της θέσης μου, όταν αναζητώ συναδέλφους για συνεργασία. Πραγματικά και να με συγχωρέσει ο συνάδελφος Τρατσέλας Σάκης, 9 στους 10 δεν επαρκούν γνωσιολογικά (αλλά και επιστημονικά) σε θέματα πρωτοβάθμιας υγείας. Και εννοώ από το πώς να σταθούν, πώς να μιλήσουν, πώς να ευχαριστήσουν και ικανοποιήσουν το τελικό χρήστη υγείας δηλ παιδί και γονιό.
Στο παιδίατρο, το 50% των περιπτώσεων θα προσέλθουν για κάποιο σωματικό πρόβλημα, αλλά το υπόλοιπο 50% θα προσέλθει για ελάσσονα θέματα, όπως για απλά θέματα πληροφόρησης ή αγχωτικής συμπεριφοράς των γονέων ή για κάποια μόλις υποφαινόμενη αναπτυξιακή διαταραχή του παιδιού τους.
« Άφωνος ο Παιδίατρος».
Και σαφώς αντιλαμβάνεστε γιατί. Διότι κανένας πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν ασχολήθηκε μ αυτά τα ταπεινά και εννοούμενα θέματα. Αλλά σαφώς πρέπει να γνωρίζει το «χ» θεραπευτικό σχήμα της «ψ» κακοήθειας. Το τελευταίο καλά θα κάνει να το γνωρίζει επαρκώς ο νοσοκομειακός παιδίατρος.
Εάν κάνει ιατρείο κοινότητας, νοσοκομειακός γιατρός σε ήδη υπάρχον ιατρείο σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα έχει «ασθενείς» . Να με συγχωρέσουν οι νοσοκομειακοί παιδίατροι, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Εάν θέλετε και τολμάτε δοκιμάστε το στο ιατρείο σας, σε μια περίοδο που εσείς θα κρίνετε, λόγω προσωπικής ανάγκης και αδυναμίας να λειτουργήσετε το ιατρείο σας. Σας προκαλώ!!
Και αυτό δεν το αναφέρω γιατί δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε θέματα παιδιατρικής γνώσης, αλλά σε άλλα χιλιάδες μικρά και ελάσσονα θέματα που στο νοσοκομειακό χώρο δεν αξίζουν καμιάς ενασχόλησης, αλλά στο ιατρείο της κοινότητας είναι τεράστιας αξίας και σημασίας. Ο νοών νοείτο.
4ον Θα συμφωνήσω με το συνάδελφο ΝΚ σχεδόν στο ακέραιο των απόψεων του.
α. πανεθνική και ταυτόχρονη αξιολόγηση εκπαιδευομένων, αλλά και εκπαιδευτών.
β. εκπαιδευτικές κλινικές που παρέχουν ειδικότητα για 1 ή 2 χρόνια ή και περισσότερα, που δείχνουν όμως από τις ετήσιες εξετάσεις των εκπαιδευομένων τους χαμηλή βαθμολογία, να ζητείται από το υπουργείο αναίρεση της άδειας για εκπαίδευση και (όχι μόνο).
γ. διάθεση ενός μόνο εκπαιδευτικού συγγράμματος (πιθανώς ξένου και μεταφρασμένου στα ελληνικά) για όλη την ελληνική επικράτεια.
δ. ανακατανομή της παρεχόμενης γνώσης και εκπαίδευση παιδιάτρων όχι για νοσοκομειακή «καριέρα» , αλλά κυρίως για πρωτοβάθμια παροχή φροντίδας.
ε. εκπαίδευση και ενημέρωση για την υπάρχουσα κατάσταση παροχής υγείας στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. (θα επανέλθω επεξηγηματικά κάποια άλλη φορά).
στ. συνεχή και δια βίου εκπαίδευση αλλά και αξιολόγηση (ανά 5ετία) των παλαιοτέρων παιδιάτρων. (Ο Αμερικάνος συνάδελφος χάνει την άδεια λειτουργίας του ιατρείου του, εάν δεν πιστοποιήσει με εξετάσεις επαρκώς τις γνώσεις του) . Στην Ελλάδα εάν ο καλός Θεούλης δεν προνοήσει, ξέρετε πόσοι συνάδελφοι με Αλτζχάιμερ εξασκούν την Παιδιατρική; (και στον ιδιωτικό και στο νοσοκομειακό χώρο).
5ον αναλογική εκπροσώπηση στα συνδικαλιστικά μας και επιστημονικά μας όργανα και εταιρείες σύμφωνα με τον αναλογούντα αριθμό ιδιωτών – νοσοκομειακών παιδιάτρων.
6ον υγειονομικός χάρτης
7ον αποδέσμευση απόκτησης πτυχίου και εξάσκηση επαγγέλματος.

Θα συμφωνήσω βέβαια στο ακέραιο με τον Ιωάννη Καβαλιώτη όταν έγραφε σε κάποιο παλαιό post ότι ίσως χρειασθεί να ισοπεδωθούν όλα και ξανά από την αρχή να ξανακτιστούν.

Ευχαριστώ για το βήμα που μου παραχωρήσατε.

Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος